Page With Embedded Google Map

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Duo Reges: constructio interrete. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.

Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Audeo dicere, inquit. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire.

Ita credo.

Facillimum id quidem est, inquam.

Hic ambiguo ludimur.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Quid ergo?

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Quid de Pythagora?

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Recte dicis;

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

• In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
• Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
• Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.

Quoniamque in iis rebus, quae neque in virtutibus sunt neque in vitiis, est tamen quiddam, quod usui possit esse, tollendum id non est.

Sint ista Graecorum; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Cum enim summum bonum in voluptate ponat, negat infinito tempore aetatis voluptatem fieri maiorem quam finito atque modico. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Iam in altera philosophiae parte. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Suo enim quisque studio maxime ducitur. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.